Arapi i Izraelci i danas se spore oko toga tko je započeo I. arapsko-izraelski rat. Arapi tvrde da su cionisti počeli protjerivati palestinske Arape te su zbog toga regularne vojske susjednih arapskih zemalja i članica Arapske lige bile obvezne reagirati u cilju njihova spašavanja. Izraelci tvrde da je napad arapskih snaga 15. svibnja 1948. bio ničim izazvana agresija čiji je cilj bio potisnuti Židove iz Palestine. Činjenice su da su sukobi između palestinskih Arapa i cionističkih Židova eskalirali nakon što su Ujedinjeni narodi izglasali Rezoluciju 181 kojom se Palestina dijeli na židovski i arapski dio te najave povlačenja britanskih snaga iz Palestine s prestankom njihova mandata. Dok su se sukobi pojačavali, postalo je jasno da Arapi nemaju nikakvu strategiju, dok je glavna cionistička paravojna formacija Hagana imala vrlo detaljno razrađene vojne planove za operacije u Palestini. Dana 14. svibnja 1948. David Ben-Gurion proglasio je osnutak neovisne države Izrael i već idućeg dana arapske snage ulaze u Palestinu. Prema obavještajnim podacima izraelske snage brojale su ukupno 67.000 ljudi okupljenih u cionističke paravojne organizacije Hagana, Palmah, Irgun i Lehi (Stern). Arapske snage iz Egipta, Transjordana, Sirije, Libanona i Iraka brojale su 15.000 vojnika iz regularnih vojski navedenih zemalja, uz još oko 5.000 egipatskih, jemenskih, saudijskih i sudanskih dragovoljaca okupljenih u miliciji „Muslimanska braća“. Kasnije se pokazalo da su podaci o brojnosti izraelskih snaga preuveličani i da se realna brojka kretala oko 32.000 ljudi, no to nije utjecalo na činjenicu da su Izraelci bili brojniji, bolje uvježbani i s daleko višeg borbena morala od svojih arapskih suparnika.

Prevaranti imaju novu metodu varanja: “Odmah sam shvatila da je nešto čudno”